Şu anda, hasta yatağında yatarken ve bütün hayatımı hatırlayıp gözden geçirirken fark ediyorum ki; o kadar gurur duyduğum herkes tarafından tanınma, takdir edilme ve bu maddî zenginlik, yaklaşan ölümle soluyor ve anlamını yitiriyor.

Para, ün, kariyer = mutluluk değil

Karanlığın ortasında yaşam destek ünitelerinden çıkan yeşil ışıklara bakıyor, onların mekanik seslerini işitiyorum, ölümün nefesinin giderek yaklaştığını hissediyorum. Artık biliyorum ki; hayatımızı idâme ettirecek kadar maddiyata ulaştığımızda maddiyatla alakası olmayan meselelerin peşinden gitmeliyiz. Maddiyattan daha önemlidir, olmalıdır bu meseleler.

Belki ilişkilerimiz, belki sanat, belki de daha genç olduğumuz zamanlardan bir rüya, bir emel. Hiç durmaksızın maddiyat peşinde koşmak bir insanı yoldan çıkmış bir varlığa dönüştürür, aynı benim gibi. Tanrı bize hisleri diğer tüm insanların kalbindeki sevgiyi hissedebilmemiz için verdi, maddiyatın bizi uyutarak yönlendirdiği yanlış algılar için değil.

Ömrüm boyunca kazandığım paraları yanımda götüremem, götürebileceğim sadece sevgiyle beslenmiş hatıralarım. İşte bunlar gerçek zenginliğin, senin yanında hep kalacak olan, sana devam etmen için güç ve ışık verecek olan.

Kariyerinin zirvesinde, maddî olarak bütün imkanlara sahip bir adamın söylediği sözler gerçekten düşündürücü. Teknoloji, girişimcilik, inovasyon, mobil, pazarlama her alanda enleri yakalamış biri Steve Jobs. Dünyanın en değerli şirketinin ceosu. Ancak tüm bunların maneviyât olmadığında aslında hiçbir değerinin olmadığını gözler önüne seriyor. Kanuni Sultan Süleyman’ın dediği gibi “Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi, olmaya cihanda devlet bir nefes sıhhat gibi” Herşeyin madde ile ölçüldüğü manevi değerlerin hiçe sayıldığı bir dönemde ibret almak için başımızı kaldırıp çevremizde olup bitenlere bakmak yeterli.